طمع آن چنان انسان را به بند می کشاند که حتی نتواند گامی به پیش بردارد. برای رفتن به سوی مقصد تربیت ابتدا باید این بند ها را گشود، چنان که پیشوایای آزادگان علی (ع) می فرمایند:"الطمع رق موبد"؛ طمع بردگی همیشگی است. یعنی: از بردگی بدتر، طمع داشتن است.
نهج البلاغه، حکمت 177
قطع طمع از دستان مردم
به نقل از لقمان حکیم:"پسرم!... اگر خواستی عزت دنیا را گردآوری، طمع خود را از آنچه در دستان مردم است، قطع کن، زیرا پیامبران و صدیقان، تنها به سبب قطع طمع به چنان مقاماتی رسیدند".
محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج13، ص419
