عزیز، از خواب گران برخیز و این امراض گوناگون را با قرآن و حدیث علاج کن و دست تمسک به حبل الله متین الهی و دامن اولیای خدا زن! پیغمبر خدا(ص) این دو نعمت بزرگ را برای ما گذاشت که به واسطه ی تمسک به آن ها از این گودال ظلمانی طبیعت خود را نجات دهیم و از این زنجیر ها و غل ها خلاصی پیدا کنیم و به سیره ی انبیا و اولیا متصف شویم. خدا نکند انسان پیش از آنکه خود را بسازد جامعه به او رو آورد و در میان مردم نفوذ شخصیتی پیدا کند، که خود را می بازد و گم می کند.
سید روح الله موسوی خمینی، شرج حدیث جنود عقل و جهل، تهران، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، ص343
پایگاه فرهنگی حججی ها نوزدهم رمضان سالروز ضربت خوردن حضرت علی (ع) و همچنین چهاردهم خرداد سالروز رحلت جانگداز بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، حضرت امام خمینی(ره) را تسلیت عرض می کند.
حضرت آیت الله حائری شیرازی(ره) می فرماید:"در سال 68، وقتی در مدرسه حقانی کار می کردم، می خواستم به امام خمینی(رضوان الله تعالی علیه) نامه ای بنویسم و استعفا بدهم تا به کار های فرهنگی برسم. به ذهنم رسید تا نامه را به رییس جمهور وقت(امام خامنه ای حفظه الله) بدهم تا کار صورت جدی تری به خود بگیرد. نامه را به ایشان دادم، اما نگفتم محتوای نامه چیست و ایشان هم از باب رفاقت نامه را به دفتر بردند. بعد از آن از ایشان پرسیدم:"اگر دوره ی ریاست جمهوری شما تمام شود، به چه کاری مشغول می شوید؟" ایشان در پاسخ فرمودند:"اگر امام(ره) مرا نهی نکند، به حوزه می روم. اما اگر امام بگوید به بخش عقیدتی-سیاسی یکی از ژاندارمری های سیستان و بلوچستان برو، تعلل نخواهم کرد."
پسرم! سعی کن که با حق الناس از این جهان رخت نبندی، که کار بسیار مشکل می شود. سر و کار انسان با خدای تعالی، که ارحم الراحمین است، بسیار سهل تر است تا سر و کار با انسان ها...و از امور مهمی که لازم است وصیت نمایم، اعانت نمودن به بندگان خدا، خصوصا محرومان و مستمندان که در جامعه مظلوم و بی پناه اند. هر چه توان داری در خدمت اینان، که بهترین زاد راه توست...، به کار بر و هر چه توانی در خدمت مظلومان ...کوشش کن.
سید روح الله موسوی خمینی، صحیفه امام، ج16، ص 233-234
سال گذشته از مردم عزیزمان خواهش شد که تشریفات افطار را کم کنند، کمیت ضیافت‌شوندگان در افطار را افزایش بدهند؛ امسال در مراکز عمومى، در مراکز مقدس، در خیابانها، در حسینیه‌ها، در جاى جاى کشور، خبرهایى که به ما رسید، نشان‌دهنده‌ى این بود که مردم همت کرده‌اند و این کار را توسعه داده‌اند. توصیه‌ى این حقیر این است که این‌جور چیزها را - که در شکل دادن به سبک زندگى اسلامى تأثیر میگذارد - هرچه بیشتر توسعه بدهید.
مقام معظم رهبری ۱۳۹۳/۰۵/۰۷
همین بحث سبک زندگی و اسلوب زندگی به حسب نظر اسلام، این در داخل بسیج میتواند یک معیار برای خودشناسی باشد. بحث این نیست که دستگاههای برتر و بالاتر بیایند ما را عیار بزنند، ببینند چه جوری است، بحث این است که خودمان، خودمان را عیارسنجی کنیم. رفتار ما در محیط کار چگونه است؟ رفتار ما با همسر و فرزند چگونه است؟ رفتار ما در محیط زندگی و محیط اجتماعی چگونه است؟ رفتار ما با زیر دست چگونه است؟ با کسی که بالادست ماست، رفتار ما چگونه است؟ رفتار ما با دوست چگونه است؟ با دشمن چگونه است؟ اینها همه در اسلام اندازه و معیار دارد. خودمان را بسنجیم. این میشود عیار خویش را سنجیدن، خود را درست شناختن. اگر از اینجا شروع کردیم، بنیان زندگی ما، بنیان کار ما در همه‌ی بخشها، بخصوص در بسیج، که حالا محل بحث ماست، تقویت خواهد شد.
پیامبر خدا(ص) فرمودند: خداوند چهار چیز را در چهار چیز قرار داده است:
اول: برکت علم را در تعظیم استاد قرار داده است. شاگرد باید استادش را تعظیم کند و به او احترام بگذارد... من هر شب برای آشیخ مرتضی زاهد(ره) یک سوره قرآن می خوانم این ها در برکت علم تاثیر دارد.
دوم: بقای ایمان در تعظیم خداست؛ اگر خدا را بزرگ بشماری، ایمانت باقی می ماند. خواندن نمار در اول وقت تعظیم الله است.
سوم: اگر کسی می خواهد در دنیا شاد باشد و دست به هرچه می زند طلا بشود، می بایست به پدر و مادرش نیکی کند.
چهارم: اگر می خواهی که از آتش دوزخ رهایی یابی، مردم را از خود نرنجان و آن ها را اذیت نکن.
از فرموده های آیت الله مجتهدی تهرانی(ره)
در احوالات عالم ربانی، ملااحمد مقدس اردبیلی(ره) آمده است که در یکی از سفرهایی که با گروهی به سمت عتبات می رفتند، یکی از زوار، که او را نمی شناخت، به او گفت:"جامه های مرا ببر نزدیک آب و بشوی و چرک آن ها را بگیر". ملا احمد قبول کرد و جامه های آن مرد و را برد و شست و آورد تا به او بدهد. در این هنگام، آن مرد او را شناخت و خجالت کشید؛ دیگران هم او را توبیخ کردند. مقدس اردبیلی فرمود:"چرا او را ملامت می کنید؟" مطلبی نشده است، حقوق برادران مومن بر یکدیگر بیش از اینهاست".
رضا مختاری، سیمای فرزانگان، قم، دقتر تبلیغات اسلامی، 1366، ج3، ص295
